اگر فرض کنيم چنين است ميزان صلاحيت رهبران در طول زمان بايد روندي کاهشي را طي کند چرا که رهبر جديدي که انتخاب مي شود حتما نسبت به رهبر قبلي بايد از شايتگي کمتري برخوردار مي بوده و گرنه در زمان حيات رهبر قبلي يک نفر بوده است که از شايستگي بيشتري نسبت به رهبر فعلي برخوردار بوده ولي رهبر نشده است. مگر اينگه فرض کنيم همه رهبران در طول زمان مث همديگرند از نظر شايستگي و يا اينکه رهبري نبايد مادام العمر باشد که اين امر با اين فرض که ولايت ولي فقيه از جنس ولايت معصوم (ع) است به نظر در تناقض مي رسد.