بطور واضح ما در انتخابات شکست خوردیم؛ اما نه از جناب روحانی، بلکه از تزویر و فریب و ناجوانمردی. هر تحلیل‌گر منصفی تصدیق خواهد کرد که در فضایی شفاف و آرام و به دور از هوچی‌گری، نگاه مردم فقط به عملکردها و برنامه‌ها معطوف خواهد شد.
طرح مباحث حاشیه‌ای در دولت مختص به زمان انتخابات نبود. مباحث حاشیه‌ای از قبیل حملات کور به جبهه‌ای موهوم و خودساخته از دشمن داخلی، از همان ابتدای آغاز به کار دولت یازدهم، سرپوشی شد بر ناکارآمدی، پرخرجی، بی‌برنامگی و مفاسد سیاسی و اجتماعی دولت. مفاسدی که پس از مدتی حالتی سازمان‌یافته به خود گرفتند. این اشرافیت دولتی تا جایی پیش رفت که نجومی بگیران را سرمایه‌ی نظام خواند؛ طرح‌های شفافیت‌زا نظیر کد شبنم و کارت سوخت را منتفی نمود؛ در واردات کالاهای لوکس رکورد زد؛ در عین حال، ساز و کارهای مرتبط با افزایش توان طیف مستضعف، نظیر مسکن مهر و یارانه را مورد حمله قرار داد و برای رفع مشکل آن‌ها طرح عقیم‌سازی را پیشنهاد نمود. ...
وضع موجود، به تدریج منتقدانی را ساخت که سیر نزولی آینده‌ی کشور و مردم را برنتافته و آشکارا لب به اعتراض گشودند. دولت در مقابل یک دو راهی قرار گرفت: اصلاح وضع موجود یا بستن دهان منتقدان. پر واضح می‌نمود که خفه کردن منتقد برای دولت بسیار گواراتر است از بستن شاهراه‌های مفاسدِ کسانی که اسپانسر ایدئولوژیک و سیاسی و مالی دولت از قبل از شروع آن بوده و امید دولت جهت بقا در اریکه‌ی قدرت می‌باشند!

چهار سال دولت آقای روحانی، گرچه بر کشور و مردم بسیار گران آمد، اما بر دولت بسیار زود گذشت. خیلی زود زنگ انشا به پایان رسید و نوبت حساب شد.
دولتی ماند و انبوه سوالات و مطالبات مردمی. این بار زمان آن شده بود تا از نتیجه‌ی بتن‌ریزی نه تنها در راکتور آب سنگین اراک، بلکه در غرور ایرانی بگوید. دولتی که با شعار احیای عزت ایرانی بر سر کار آمد، می‌بایست از انفعال حتی در برابر عربستان و جیبوتی و بحرین و کویت بگوید؛ می‌بایست از گره زدن همه مشکلات کشور -حتی آب خوردن- به تحریم بگوید؛ می‌بایست از اختلاس صندوق ذخیره‌ی فرهنگیان بگوید؛ می‌باست از وزیر پیر و ناکارآمدی بگوید که یک پای دعوا در ننگ کرسنت بوده است؛ می‌بایست از ارج و آزمایش و پارس‌الکتریکی بگوید که ویترین وضعیت صنعت در کشور گردیده بودند؛ می‌بایست از تعطیلی سازمان هوافضا بگوید؛ می‌بایست از قراردادهای محرمانه نظیر fatf و ipc و 2030 و .. بگوید؛ می‌بایست از سقوط نرخ رشد علمی کشورش بگوید؛ از مدرک مشکوک دکترای خودش بگوید..
این بار نیز دوراهی دیگری پیش پای دولت قرار گرفت: عذرخواهی و جبران ؛ آلوده کردن فضا و رقیب‌هراسی.

باز هم راه دوم برگزیده شد... کنسرت را مطرح کرد تا کسی از کرسنت نپرسد. حملات تند و بی‌پایه را تا حد سرکوب توان موشکی و بازدارنده‌ی کشور ادامه داد! رقیب هراسی با چاشنی دروغ و مسلح به رسانه‌های زنجیره‌ای و دولتی با تزریق بیت‌المال، راهی بود تا دولت را از زیر فشار افکار عمومی خارج کند.

پر واضح بود که تفکرِ دروغ و تزویر و اشرافیت، تخلفات گسترده‌ی انتخاباتی را هم مکمل کار خواهد کرد. سه‌برابر سازی یارانه‌ی محرومین در روزهای منتهی به انتخابات، چرپ کردن سیبیل دهیاران با وام ده میلیونی فوری، نرساندن تعرفه رای به مناطقی که آرای رقیب چشمگیرتر است؛ صادر نکردن کارت ورود به صندوق برای ناظران رقیب؛ توزیع تعرفه بدون مهر و قص علی هذا نشان داد که این دولت برای رسیدن به قدرت حاضر است هر کاری را انجام دهد.

دیری نخواهد گذشت که پس از آرام شدن فضا، این حقیقت رخ خواهد نمود که شکستِ اخلاق، حتما سنگین‌تر از شکستِ انتخابات است. شب دراز است و قلندر بیدار!

دیشب تمدید 10 ساله تحریم‌های ایران، با 99 رای مثبت، در برابر صفر رای در سنا تصویب شد. طبق این تحریم، تحریم سرمایه گذاری در میادین نفتی، سرمایه گذاری و معامله در بخش پالایش و پتروشیمی، و خدمات برای حمل و نقل نفت و محصولات پالایشی تا ده سال دیگر ادامه خواهد داشت.

این در حالی هست که آقای ظریف در خرداد 95 در پیشگاه نمایندگان ملت، صراحتا اظهار داشت: تمدید قانون ISA (داماتو) مغایر برجام است. روحانی نیز گفته بود: در روز اجرای توافق هسته‌ای تمام تحریم‌ها لغو و نه تعلیق خواهد شد، حتی تحریم تسلیحاتی هم کنار گذاشته خواهد شد.

این بار اولی نیست که بعد از برجام با تحریم و نقض عهد مواجه شده ایم و هر بار با لاپوشانی دوستان دیپلماسی و دولتی، چشم را بر آن بستیم. اما در این مورد جدید که جزو سخت ترین تحریم های هسته ای و پایه ای است، علاوه بر تیم دیپلماسی دولت، طرف آمریکایی نیز اذعان دارد که این امر خلاف نص برجام(ماده 26) است. شاید بتوان گفت نقض برجام همان‌قدر که دشمن لجوج ما را رسواتر کرد، دوستان سهل‌اندیش داخلى ما را نیز بی‌آبرو و بی‌اعتبار کرد.

اکنون، وظیفه ی روشن دولت، طبق نامه ی مرتبط با الزامات اجرای برجام مورخ 29 مهر 1394 و طبق بند سوم مصوبه مجلس، توقف اجرای برجام است.

اتحاد کامل سنای امریکا برای تصویب تحریم ها بدون یک رای مخالف، قابل تامل است. این موضوع بغض ذاتی امریکا را درباره ایران اسلامی نشان می دهد. با این حال، دوستان غربگرای داخلی هنوز نتوانسته اند بر غرور خود پا بگذارند و عزت لگدمال شده ی ملی را دریابند و کماکان در حال توجیه کردن تحریم ها هستند! آمریکا، تا چنین هواداران بی جیره و مواجبی در داخل می بیند، دلیلی ندارد از خوی استکباری خود دست بردارد. خون شهدای صنعت هسته ای به کنار، هزینه ی اورانیوم های اکسید شده به کنار، راکتور بتن ریزی شده به کنار، سانتریفیوژهای نابودشده به کنار، پاسخ سه سال عمر تلف شده ای که به جای پیشرفت کشور و ارتقای توان داخلی، صرف لجبازی و حماقت آقایان دولتی شد را چه کسی خواهد داد؟ این پاسخ پیش از آنکه به ملت و جبهه ی مقاومت باشد، در پیشگاه خداوند است.. ان ربک لباالمرصاد..

دو سال و نیم اخیر، فراز و فرودهای غیرعقلایی دولت در مواجهه با مشکلات، ناراحتی و تاسف بسیاری را برای دلسوزان به جای گذاشته است. لیک امری که در این دو سه روز بسیار بر من گران آمد، اهدای مدال لیاقت به مردانی بود که نهایت زحمتشان، بتن ریزی بر خودباوری جوان ایرانی به بهانه ی واهی بهبود معیشت بود. امروز اگرچه با سیاست تزویر و عوام فریبی، نمی گذارند تحلیل ها به سمت حق هدایت یابد، اما بر اهل بصر پوشیده نیست سیاست تعامل با کدخدا، حتی در ظاهر نیز پاسخگوی آمال اولیه ی آقایان نبوده است.

ادامه مطلب...

 

هاشمی رفسنجانی بی شک در جریان انقلاب اسلامی، از شکل گیری تا بلوغ انقلاب، نقش های کلیدی و متفاوتی ایفا کرده است. مسئولیت های مهمی از قبیل ریاست مجلس خبرگان، ریاست مجلس شورای اسلامی، ریاست جمهوری، ریاست مجمع تشخیص مصلحت نظام و.. باعث شده است تا نقش پررنگ وی در عرصه ی سیاست چشمگیر باشد. برخی وی را ناجی نهال انقلاب اسلامی در برحه های حساس می دانند؛ برخی دیگر، وجود ایشان را بحران تلقی کرده و عامل شدت یافتن معضلات کشور می دانند! فارغ از دو نگاه فوق، واقعا هاشمی کیست و چه می گوید؟

ادامه مطلب...

 

بسیار خوشحال خواهم بود اگر توافقی عزتمندانه و با رعایت خط قرمزها حاصل شده باشد. اما درک نمی کنم چرا بلافاصله پس از اعلام خبر توافق، بر مارش پیروزی دمیده اند.

طبق اخبار منتشره، متن توافق شامل بیست صفحه ی اصلی و هشتاد صفحه ملحقات می باشد. معلوم نیست آقایان قبل از انتشار متن، از کجا به مفاد آن دست یافته اند و تجزیه و تحلیل نموده و با خطوط قرمز سنجیده و اعلام پیروزی نموده اند. جای بسی تاسف است که در چنین شرایطی، رسانه ی ملی نیز به جای انعکاس واقعیت ها، به روابط عمومی دولت تبدیل گشته است و به جای روشن سازی امور، شیوه ی رسانه های غربی را پیش گرفته است و بر ابهام ماجرا افزوده است.در هر حال در صورت صحت تمامی ادعاها، اجرای تعهدات طرفین مبتنی بر تایید کنگره، مجلس و شورایعالی امنیت ملی می باشد. بر فرض صحت تمامی این موارد، دبه ی آمریکایی را هم باید چاشنی پیش بینی ها کرد.

متاسفانه تجربه ی مذاکرات ژنو و لوزان، بیانگر عدم صداقت دولت تدبیر و امید نیز است. بزرگترین شاهد مثال این مدعا هم عدم انتشار فکت شیت ایرانی می باشد. تهدید و تحقیر ضمنی منتقدان نیز از دیگر موارد مبهم سازی قضایای هسته ای بوده که به توافق کنونی نیز تسری یافته است.

با اتکا به مقدمات فوق، آیا بر این برخورد پوپولیستی، نامی جز شانتاژ، سیاهبازی و جوسازی می توان نهاد؟ سوال واضح بنده این است که چرا دولت محترم نمی خواهد قضاوت مردم درباره ی نتیجه ی مذاکرات از طریق عادی و در فضای آرامش روانی حاصل شود؟ چه اهداف پنهانی پشت این ماجراست؟..

آقای دکتر روحانی در مراسم گرامیداشت هفته محیط زیست، بار دیگر مشکلات کشور را به تحریم ها گره زده و این گونه گفتند:

تحریم های ظالمانه باید از بین برود تا سرمایه بیاید و مسئله محیط زیست، اشتغال جوانان، صنعت، جامعه و آب آشامیدنی مردم حل شود منابع آبی افزایش یابد و بانک ها  احیا شوند. (+)

این تکرر فرافکنی، مرا بر آن داشت تا نکاتی از سر دلواپسی عرضه بدارم.

آقای روحانی! ما می دانیم و شما هم می دانید که سیاستِ مذاکره و تعامل با کدخدا شکست خورده است. البته از ابتدا هم برای اصحاب منطق، مشخص بود که این سیاست محکوم به شکست است. علاوه بر عدم لغو تحریم ها، متحمل همه گونه تهدید و تحقیر جدید هم شدیم، قیمت نفت چنان سقوط کرد که حتی با فرض محال لغو تمامی تحریم ها، تازه به دوران ابتدایی دوره ی ریاست جمهوری شما برمیگردیم. با شیطان تلفنی صحبت کردید، با او عکس یادگاری گرفتید، جلسات دو نفره و پیاده روی و باغ نشینی داشتید، از بسیاری از مواضع اساسی جمهوری اسلامی و خط قرمزها عقب نشینی کردید؛ لبخندهایتان برای شیطان بود و اخم هایتان برای ملتی که به شما رای داده اند تا به اموراتشان رسیدگی کنید.. عیبی ندارد..؛ اما تحریم ها چه شد؟ روز به روز تحریم ها بیشتر می شود؛ تهدیدها گسترده تر می شود؛ عزت تاریخی ملت ایران لگدمال می شود؛ پیشنهاد بیشرمانه ی بازرسی و بازجویی می دهند؛ عرف دیپلماتیک شیطان، در کشور خورمان هم نادیده گرفته می شود چه برسد به اعتبار پاسپورت..

و شما می دانید این ها همه نتیجه ی اعراض و دوری از روحیه ی مقاومت و عزت است. آیا بهتر نیست برای یک بار هم شده با ملت خود صادق باشید و با یک عذرخواهی کوچک، سیاست عزتمندانه را در پیش بگیرید و به جای گره زدن تمامی مشکلات به تحریم ها، به اصلاح زیرساخت ها و قطع ید مجاری فساد در کشور بپردازید؟ مطمئن باشید ملت ایران، بسیار با گذشت تر و بزرگوارتر و با ادب تر از آقای اوباما خواهند بود. بیایید این بار به ملت خود اعتماد کنید.. دو سال برای جبران، فرصت دارید که القصه فرصت کمی نیز نیست.

شما منتقدان خود را با انواع و اقسام برچسب های ناجوانمردانه هدف قرار دادید؛ حتی به تهدید آن ها روی آوردید؛ اما بدانید هدف این نوشتار، سعادت دنیوی و اخروی شماست. بترسید از روزی که نام شما را در کنار پادشاهان ضعیف قاجار بیاورند و هنگام مرورِ تاریخِ این دوره، آهی از سر تاسف بکشند.

آقای رئیس جمهور! شما را به خدا دیگر باج دادن کافی ست. با شما از خط امام گفتیم و پاسخی نشنیدیم؛ از خون شهدا گفتیم و جواب نگرفیتم، از حسین(ع) گفتیم و شما از قیام عاشورا درس مذاکره درآوردید؛ این بار می خواهم با شما از کوروش و داریوش و هخامنش و عزت موهوم آریایی بگویم.. لااقل به آن وفادار باشید.. ملت از امیرکبیرها به نیکی یاد می کنند نه از شاه سلطان حسین ها…

اگر می دانستم این نوشتار به دستتان می رسد، بیشتر ادامه می دادم؛ اما همین را می گویم که در منطق اسلام، عزت و بزرگی مطلق از آن خداست نه مستکبرینی که شما آن ها را "قدرت های بزرگ" و یا "کدخدا" می نامید..

والعاقبه للمتقین.

آقای روحانی در در همایش سراسری فرمانداران اظهاراتی بیان نمودند که نمی توان در برابر آن سکوت روا داشت. نقد قسمت های مختلف این سخنان مجال زیادی می طلبد که از حوصله خارج است. در این نوشتار مختصرا به یک قسمت از سخنان ایشان می پردازم:

"صندوق رای باید صندوقی پلاستیکی و شفاف باشد تا همه آرای درون صندوق را از دور ببینند و مقوا، پارچه، چسب و دوخته نباشد و صندوقی باشد که من ببینم که رای ام درون صندوق افتاد و دیگری نیز رای خود را ببیند." +

ظاهرا آقای روحانی فراموش کرده اند از انتخابات میاندوره ای مجلس در سال 1385 صتدوق های رأی پلاستیکی بودند. از انتخابات مجلس هشتم یعنی سال 1386 تمامی صندوق ها پلاستیکی و جدید شدند و دیگر در تمام ادوار بعدی انتخابات، صندوق مقوا، پارچه پیچ و… نداشتیم.
و صد البته ایشان مطلعند که طبق اصل اصل‏ 62 قانون اساسی، صندوق کاملا شفاف، خلاف قانون است چون رای را افشا می کند و هر کسی حق دارد رای خود را مخفی نگه دارد.

مثل اینکه برادران وزارت کشور به آقای رئیس جمهور نگفته اند صندوق ها سال هاست که دیگر مقوایی نیست. آقای روحانی هم ظاهراً فراموش کرده به صندوقی رای انداخته و رئیس جمهور شده که مقوایی نبوده است.

آقای روحانی! در عین شفافیت صندوق ها بود که دوستان شما در سال 88 رای مردم را تحمل نکردند و با بی شرمی تمام، مردمسالاری را فدای دنیای خود کردند..

سی و پنج سال است که انتخابات در سلامت کامل برگزار می شود، مگر اینکه یا کارگزاران شما دست کج داشته باشند و یا دوستان شما برای انتخابات آتی خوابی دیده باشند. آقای روحانی توجه ندارند که این اظهارات جدای از کنایه به نظام جمهوری اسلامی، کنایه به مشروعیت خودشان نیز هست. آیا در انتخابات سال 92 نیز یک سوم صندوق ها پر بوده اند؟

چقدر این اظهارات، شبیه حرف های تلخ قبل از انتخابات خرداد 88 است. کلیدواژه هایی نظیر کمیته صیانت از آرا، ناظر خارجی، دروغ، تقلب و ..