روزنامه ی الوطن سوریه دیروز فاش کرد:
با افزایش تحرکات مرزی ترکیه در مرزهای سوریه، ایران -برای دومین مرتبه طی یک سال گذشته- قویاً به ترکیه هشدار داده است که هر گونه حمله به فضای سرزمینی سوریه، با پاسخ سخت ایران روبه‌رو می‌شود و توافقنامه دفاعی بین طرفین فعال خواهد شد. جزئیات بیشتر

این خبری بود که امروز تیتر اول خیلی از خبرگزاری ها و رسانه های داخلی و خارجی شد. از عکس العمل شما هنگام شنیدن این خبر اطلاعی ندارم؛ اما من پس از شنیدن این خبر احساس شعف بزرگی کردم. یک بار دیگه حس کردم غرورِ له شده ام در عرصه ی اقتصاد داخلی و مباحث فرهنگی، این بار در سیاست عزتمند خارجی تسکین یافته است.

اگر رژیم سوریه دیکتاتور است چرا آمریکا و هم پیمانانش با آن مخالفند؟ مگر دیکتاتور های مصر و لیبی و بحرین و عربستان و یمن و .. زیر چتر حمایت آمریکا و یهود نبودند؟ چه ارتباطی با فتنه ی 88 و اوضاع سوریه مشاهده می شود؟ آیا جز این است که آمریکا، هم پیمانانش در منطقه را بر ضد دشمنانش بسیج می کند؟

نمی خواهم از اهمیت سوریه برای ایران اسلامی و جبهه ی مقاومت صحبت کنم. دیگر کسی نیست که نداند سوریه متحد ایران در جنگ 8 ساله و در جنگ 33 روزه و 22 روزه ی لبنان بوده است. در حوادث پس از انتخابات ایران مایه ی دلگرمی ما بوده است. در جبهه ی ضد صهیونیستی همصدا با تفکر حضرت روح الله گام برداشته است. یا به قول خود حضرت روح الله، یکی از اعضای جبهه ی جهانی مستضعفین دنیاست. این موارد دلیل کمی نیست تا سوریه هم همانند ایران مغضوب قدرت های استکباری قرار بگیرد. در منطق استکبار جهانی هر که بخواهد برائت از کفر و شرک را پیاده کند متهم به شرک خواهد شد، و مفتیها و مفتی زادگان این نوادگان بلعم باعوراها، به قتل و کفر او حکم خواهند داد.



چرا باید از تفکر اسلام ناب محمدی که توسط حضرت روح الله به ما شناسانده شد، خجالت بکشیم یا فرار کنیم؟ این آموزه ی پیامبر اسلام(ص) است که اگر مسلمانی از خواب بیدار شود و در فکر رسیدگی به حال مسلمانان نباشد مسلمان نیست.

همه ی ما خوب یاد گرفته ایم که وقتی صحبت از ایران عزتمند و قدرتمند می شود، سریعا یادی از کوروش و داریوش کنیم! و به یاد دوران آن ها غبطه بخوریم. سر هر جریانی که رخ می دهد سریعا نام مرحوم شاه(!) را بیاوریم و از احداث خط راه آهن او که بر مبنای منفعت انگلیس در منطقه بود تقدیر کنیم!

هنوز به خود اجازه نداده ایم که در صحت وجود کوروش هم فکر کنیم چه برسد به خدمات او! راستی کوروشی که چندصد سال بعد از جمشید حکومت می کرده است چرا آثاری از خود به جای نگذاشته است؟ در مورد جمشید، می شود تخت جمشید را نام برد! چرا شعرای نامی ما نظیر فردوسی و سعدی و حافظ و مولانا نامی از کوروش در اشعار خود نبرده اند؟
صهیونیسم جهانی می تواند برای شما توضیح دهد که چرا این نام ها سر زبان افتاده! همین صهیونیسم جهانی پس از انتصاب کوروش در اذهان من و شما، می گوید: داریوش نفوذی یهود بود.
و همین صهیونیسم می گوید تاریخ را ما می نویسیم!

جدای از این حواشی و قبول وجود کوروش و امثالهم، آیا وجود احساس عزت در آن زمان جز به خاطر کشورگشائی و عدم عقب نشینی از منافع ملی بوده است؟
آیا اصلا توجه کرده اید که چرا اکنون که بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی می گذرد، هر جا که بیشتر در مقابل قدرت های استکباری ایستاده ایم، بیشتر مورد هجمه قرار گرفته ایم؟ فشارهای کنونی بر ما بیشتر است یا زمان کوروش؟! مسلما عزت آفرینی بدون تحمل هزینه ممکن نیست. و این تحمل هزینه سوژه ی رسانه های معاند قرار می گیرد و عده ای از سست عنصران را با خود همنوا می کند.
مطمئنا ضعف مدیریت و یا خیانت در برخی مسائل داخلی بی تاثیر نیست؛ اما به قول معروف تا وقتی که راننده و ماشین سالم هستند، می شود اتفاقات درون ماشین را کنترل کرد.

آمریکا از آن سر دنیا در خاورمیانه لشکرکشی می کند؛ عربستان در سوریه و بحرین و یمن نیروی نظامی وارد می کند؛ ترکیه و پاکستان و روسیه و .. برای دفاع از مرز جغرافیائی خود اقدامات نظامی می کنند.. حالا ما که علاوه بر دفاع از مرز جغرافیائی، خط قرمزهای دینی هم داریم، از به کار بردن اسم سپاه قدس هم خجالت می کشیم! چه کسی این را در مغر ما فرو کرده است؟
ما اکنون در مقابل تمام ابرقدرت ها ایستاده ایم. در جنگ تحمیلی از 16 کشور اسیر داشته ایم اما ذره ای از خاک کشور را از دست ندادیم. مگر در همین حکومت قبلی نبود که جزایر جنوبی را به راحتی تقدیم کردیم؟

آیا کوروش توانسته است این جملات حضرت روح الله را بر زبان بیاورد:

ما این واقعیت و حقیقت را در سیاست خارجی و بین الملل اسلامی مان بارها اعلام نموده ایم که درصدد گسترش نفوذ اسلام در جهان و کم کردن سلطه جهانخواران بوده و هستیم. حال اگر نوکران امریکا نام این سیاست را توسعه طلبی و تفکر تشکیل امپراتوری بزرگ می گذارند، از آن باکی نداریم و استقبال می کنیم. ما درصدد خشکانیدن ریشه های فاسد صهیونیزم، سرمایه داری و کمونیزم در جهان هستیم. ما تصمیم گرفته ایم، به لطف و عنایت خداوند بزرگ، نظام هایی را که بر این سه پایه استوار گردیده اند نابود کنیم، و نظام اسلام رسول اللّه- صلی اللّه علیه و آله و سلم - را در جهان استکبار ترویج نماییم.

در آئین و فطرت کدام یک از ما دفاع از مظلوم و محروم گنجانده نشده که از تکرار این جملات احساس شرم می کنیم:

از خدا می خواهیم که این قدرت را به ما ارزانی دارد که نه تنها از کعبه مسلمین، که از کلیساهای جهان نیز ناقوس مرگ امریکا و شوروی را به صدا درآوریم. مسلمانان جهان و محرومین سراسر گیتی از این برزخ بی انتهایی که انقلاب اسلامی ما برای همه جهانخواران آفریده است احساس غرور و آزادی کنند، و آوای آزادی و آزادگی را در حیات و سرنوشت خویش سر دهند و بر زخم های خود مرهم گذارند، که دوران بن بست و نا امیدی و تنفس در منطقه کفر به سر آمده است، و گلستان ملتها رخ نموده است.

حضرت روح الله با تکیه بر اسلام ناب این طور می فرمایند که : قدرتها و ابرقدرتها و نوکران آنان مطمئن باشند که اگر خمینی یکه و تنها هم بماند، به راه خود که راه مبارزه با کفر و ظلم و شرک و بت پرستی است ادامه می دهد.
اخیرا دیدم در برخی مصاحبه ها، برای پس از سرنگونی بشار اسد هم استراتژی راه فرار می گذارند! آیا اینگونه، سیاست عین دیانت خواهد بود؟ مطمئنا چنین سیاستی نه با وجدان سازگار است نه با دیانت..!

پی نوشت
- اگر سعی کنیم قصد قربت را در نوشته هایمان هم داشته باشیم، دیگر نیاز به نوشتن اخلاق رسانه ای نیست!
- این هم جالبه از دستش ندین: ما از «بشار» حمایت می کنیم؛ حرفی هست؟!
- و هزار بار بخوانید جام زهر را..