مد شده است هرکس که یک سفر خارجه رفته است، یا یک رفیق خارجی [در حد بوسنی و بلغارستان] داشته است؛ منتقد اوضاع فرهنگی کشور می شود! نهایت درکش از فرهنگ هم، تر و تمیز بودن خیابان ها و وضعیت عبور و مرور ماشین هاست! گاهی با خودم فکر می کنم حضرت امام و آقا هم دغدغه ی فرهنگی دارند، این ها هم دغدغه مندند!

البته داشتن دغدغه در مورد مصادیق فرهنگی ارزشمند است اما اگه این دغدغه از ذهن های پاک و بدون غبار در بیاید، نه اینکه دغدغه های فرهنگی مان هم وارداتی باشد!

ارزش و ضد ارزش چیزی نیست که تحمیلی باشد؛ بلکه فطری است. کسی که فطرتش را از گزند غبارها پاک نگه داشته باشد، ارزش های فطری را به خوبی درک می کند. و اسیر تبلیغات نخواهد شد؛ به طوری که فرهنگ های غنی اسلامی و ایرانی را به نوع رانندگی ایرانی ها زیر سوال ببرد! و یا تمام مصادیق بی فرهنگی دیگر کشورها را به رانندگی خوب و یا سرعت اینترنتشان نادیده بگیرد!

برایتان اثبات خواهم کرد که حتی فرهنگ رانندگی هم در غرب، ضد فرهنگ است! کاری که از روی اجبار و جریمه های هنگفت باشد، چه نوع فرهنگی است؟ آیا اگر ما هم بدانیم در ایران پس از ارتکاب خلاف رانندگی باید از خیر ماشینمان بگذریم دیگر مرتکب خلاف می شویم؟!

بی فرهنگی آن جاست که در قرن 21 هستند کسانی در غرب، که هنوز به این نرسیده اند که بعد از اجابت مزاج، می شود از آب هم برای شستشوی خود استفاده کرد! استفاده از دستمال و کاغذ و پس از آن استفاده ی زیاد از ادکلون! در مورد تاریخچه ی ساخت ادکلون یه تحقیقی بفرمایید!

بی فرهنگی آن جاست که جنین هفت-هشت ماهه را سقط می کنند؛ دکترش اعلام می دارد که من صدای ناله کردن جنین ها را هنگام سقط می شنوم! با هماهنگی دولت ها و رسانه های غربی اخبار فجایع ناشی از سقط جنین، روش های بسیار هولناک آن، کوره های مخصوص سوزاندن اجساد این کودکان و قطع عضو بدن آن ها توسط دستگاه های مخصوص، همواره در سکوت دفن می شود. جالب تر این جاست که این کار را جزو حقوق زنان بر بدن خود می شمارند!
در یکی از هولناک ترین اظهار نظرها درباره چگونگی این کشتار با نگاه تجاری، پرفسور کریس بگلی که استاد دانشگاه است و از پزشکان مدافع سقط جنین، چنین گفته است:
من جنین های بزرگی را سقط می کنم. وقتی می شود از آنها استفاده بهتری کرد شرم آور است آنها را در کوره بیندازیم. من حتی کودکان هفت ماهه را بی درنگ سقط می کنم. این کودکان شکل یافته و زمان زیادی زنده بوده اند. یک روز صبح من چهار جنین داشتم که کنار هم چیده شده بودند و با صدای بلند گریه می کردند . من وقت نداشتم آن موقع آن ها را بکشم چون سرم شلوغ بود و میل نداشتم آنها را در کوره بیندازم زیرا آن ها دارای آن همه چربی حیوانی بودند که می شد به صورت تجاری از آنها استفاده کرد! +

جنبش های فیمینیستی را در ایران بطوری فعال می کنند که همه فکر می کنند در قفس زندگی می کنیم؛ اما در عربستان با تمام مظاهر ضد زن که وجود دارد، کسی یاد حقوق زن نمی افتد! آیا همین یک مورد، دلیلی نیست بر آن که همه ی ما -حتی در دغدغه های روزمره- اسیر تبلیغات و رسانه ها ایم؟

حجاب را عامل اصلی عقب ماندگی مسلمانان مطرح می کنند؛ شب و روز علیه آن برنامه و مستند می سازند؛ مقاله می نویسند.. طوری عادی سازی می کنند که کتک زدن ناهی از منکر هم کک کسی را نمی گزاند. مگر حجاب جز برای آن است که به جای جنسیت زن، به انسانیت زن توجه شود؟ و فضای جامعه رنگ و بوی انسانی داشته باشد؟
آیا اخراج بانوان محجبه از کار و منع تحصیلی آنان در غرب مصادیق بی فرهنگی نیست؟

روزی نیست که آمار قتل و کشتار و فجایع انسانی را در جهان نشنویم. اگر تا جند سال پیش با کشتن پنج یا شش نفر در یک بمب گذاری ناراحت می شدیم؛ الان گوشمان به شنیدن خبر صدها کشته در یک حادثه عادت کرده است..

با خونسردی اعلام می کنند به ازای هر 14 نفر در انگلستان یک دوربین مداربسته نصب کرده ایم! جایی خوانده بودم سالی یک بار و آن هم به مدت یک دقیقه یا یک ساعت، برق را در انگلستان قطع می کنند، آمار جرم و سرقت در همان یک دقیقه سر به فلک می گذارد. افتضاح شنود تلفنی شهروندان در آمریکا هم از یادمان نرفته است.. تا به حال فکرش را هم نکردیم که همین ها ما را به عدم رعایت حقوق شهروندی متهم می کنند!

آیا حق وتو نشانه ی حقوق متقابل و عدالت است؟

 
فاجعه ی انسانی بمباران هیروشیما را چه کسی فراموش کرده است؟ بمباران هواپیمای مسافربری ایرانی در خلیج فارس را چطور؟ چه کسی از انبار های تسلیحات هسته ای و شیمیایی رژیم صهیونیستی و کشورهای مستعمره ی عقیدتی آن بی خبر است؟
به نظر شما چرا جمهوری اسلامی -با اینکه سابقه ی تهاجم به کشوری را نداشته است- باید شفاف سازی هسته ای داشته باشد؟!

قانون کثیف ازدواج همجنسبازان را به تصویب می رسانند. ننگ به این دموکراسی..   رئیس جمهور آمریکا رسما از تریبون دولت، علیه مخالفان همجنس بازی ابراز تاسف می کند.

نمونه ی این مسایل به وفور یافت می شود. ما از دولت، نهادهای دولتی و صدا و سیما دیگر انتظاری نداریم؛ به فکر اصلاح آن هم نیستیم. اما آیا در روایات از عقل، به عنوان حجت باطنی نام نبرده اند؟ پس چرا ما هنوز در بدیهی ترین امور مانده ایم؟ چون حتی فکر ما هم دست خودمان نیست. دیگران برای ما فکر می کنند.. کی باید به نتیجه برسیم تا کمتر اسیر رسانه ها شویم؟! کی باید به خودباوری برسیم و به خودمان افتحار کنیم؟

بیان این مسایل به معنای پاک بودن و ایده آل بودن جامعه ی ما نیست. اما خودزنی و سرکوفت دائمی که توسط رسانه ها و افکار عمومی فاسد بر ما تحمیل می شود، قابل تحمل نیست.

ان الله بکل شی علیم..